Geachte NVO,

Via deze weg wil ik u mijn complimenten geven voor de tweede podcast. Ik heb hem zelfs twee keer moeten beluisteren, omdat er zo’n goede communicatie techniek in zit. Desondanks ontstemt mij toch deze podcast.

De eerste podcast liet toch echt zien hoe een kind mishandelt wordt. In uw tweede podcast werd daar verder nog even op ingegaan. Zo werd er toch aangegeven dat het afschroeven van de scharnieren van de toiletten in overeenstemming werd gedaan met kind en ouders. Er werd gehandeld volgens het plan welke met ouders en kind was opgemaakt.

Dit is dan ook blijkbaar voldoende dragend mbt de verantwoording voor de beroepsgroep orthopedagogen. Wanneer dus een overeenstemming met kind en ouders is, mag een orthopedagoge teruggrijpen naar dit soort doorbraak methoden en hoeft zich dan niet verder te verantwoorden? Snap ik dat nu echt goed?

In uw podcast is daarom ook aangestipt dat ouders het gevoel hebben niet serieus genomen te worden, en dat vaak de communicatie niet goed verloopt.

Ik vind het echt heel erg dat we dit na 10 jaar, jaar in jaar uit, nog steeds moeten aangeven in de gesprekken bij organisaties en overheid. Sinds 5 jaar roepen de ouderorganisaties: ga op een andere manier het startgesprek in, op de school van uw kind.

Maar dat is niet de reden dat ouders en helpers op uw eerste podcast zo hebben gereageerd. Als beroepsgroep lijkt het dat u een andere waarneming heeft. Namelijk dat u deze methoden wel goedkeurt, en zeker wanneer dit in overeenstemming met ouders en kind gebeurt. Ik ga er dan verder niet op in over hoe deze overeenstemming tot stand gekomen is..

Wat mij echt in de podcast ontstemde was de Rolverdeling. Als ouder en hulpverlener zijnde staat voor mij altijd het kind centraal. Hier gaf het kind aan zich op te willen sluiten en hij wist niet of hij open wilde doen? Is dit zo erg, dat men vervolgens de scharnieren van de toiletdeur af moet halen? Ik had gezegd oh maar als je dat doet dan ben je niet zo ver om naar school te kunnen gaan, dan moeten we iets anders bedenken over hoe het dan wel voor je gaat. Ook komt er dan geen ander plan op tafel. Het is een not-done dat ouders de scharnieren moeten afschoeven ook al is dit hierna in overleg gedaan. Als hulpverlener draag je dan bij dat er een onthechting plaatsvindt tussen ouders en kind. Mijn kind zou boos op mij zijn, dat ik toestemming heb gegeven om met overmacht hem in de auto te sleuren in zijn pyjama (drie dagen lang), en hem in de klas drie dagen lang in pyjama laten brullen. De vertrouwensband met mijn kind was hierdoor gebroken geweest.

Een kind onder de 10 kan echt niet inschatten wat hij hiermee op zichzelf heeft afgeroepen. Het is echt heel erg om hier te zeggen dat er een overeenstemming was met het kind.

De beroepsgroep NVO zou er echt goed aan doen om haar visie op kinderen die thuis zitten anders neer te zetten in de podcasten. Een orthopedagoge kan een heel belangrijke schakel zijn in de verloop van een kind zijn schoolcarrière. De hoofdrol en hoofdschakel zijn het kind en het bevoegde gezag.
Met vriendelijke groet
Yvonne Muijs

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *