Het is rustig. Geen mail in de box van school, geen belletje dat ik mijn kind moet komen halen, geen akelige gemeentemail met dat ik voor de zoveelste keer papieren moet aanreiken. Rust. 

De rust is troebel. Mijn hoofd bonkt sinds oktober. Om precies te zijn, sinds de gemeente de PGB heeft gestopt. Nog steeds vind ik het onvoorstelbaar… 

Onvoorstelbaar is, dat er in de afgelopen 10 jaar geen maatwerk was die aansloot op herstel en groei. Wanneer je dacht… dit is het, werd je vervolgens diep teleurgesteld doordat een van de potjes onderwijs of zorg zich had teruggetrokken. Wat had ik mijn kind zoveel gegund! Samen met ons kind gingen wij ouders een eenzaam gevecht aan tegen partijen zoals de Gemeente en het Onderwijs. Wij hebben er niets mee gewonnen, behalve dat wij geen Veilig thuis melding hebben gehad en ons kind hebben kunnen behoeden voor erger. 

Uren heb ik doorgebracht achter de computer om een Plan van aanpak of Zorgplan te schrijven of om een verslag te verbeteren. De uren dat ik gesprekken heb gevoerd die energievretend en soms zelfs respectloos waren. Heen en weer rekende, kunnen wij het financieel verder redden. Ik ben ervan verlost. Nog één hoger beroep, waar ik voor de zoveelste keer van de gemeente moet gaan aanhoren dat ik een ontaarde moeder ben. Ik ben er zo klaar mee om steeds die achterdocht en wantrouwen te ontvangen en nooit eens compliment van deze instanties te krijgen. 

Had de gemeente of de school de regie gehad, dan waren mijn kinderen niet zulke mooie mensen geworden zoals ze nu zijn. Het is dat wij als ouders onze energie erin gezet hebben, en dit ook altijd zullen blijven doen. Subtropische jaren zegt mijn huisarts. De stress die er jarenlang was, vindt zijn uitweg. Je lichaam roept en heeft nu tijd nodig om te herstellen. Eng is het om te horen dat je voor onderzoek naar het ziekenhuis moet vanwege een mogelijke hersentumor en blij bent wanneer het niet zo is. Ik ben echt ouderwets aan het ont- stressen van 10 jaar lang eigen kracht verliezen. 

Wat had mij geholpen? Ik denk minder achterdocht vanuit de gemeente, een PGB die aansloot en niet steeds de angst willen hebben de zorg te moeten stoppen. Doordat de gemeente het super goed wilde doen kwam er een angstcultuur om maatwerk te leveren. Bezwaar op bezwaar en nog niet eens willen leren. Het onderwijs was halsstarrig, en de eerste 5 jaar bestond uit non speaking terms. In die 10 jaar werden er 3 boeken IVIO aangereikt en 2 boeken van de beveiliging. Geen certificaat en nergens werd naartoe gewerkt. Veel gesprekken, maar weinig resultaat. Wat had ons geholpen? Een doelgerichte aanpak die gericht was op de toekomst. Opbouw van onderwijs met certificaten als doel of schooldiploma. Het gemis zowel vanuit Onderwijs en ook de Gemeente is het denken naar de lange termijn toe. Hoe kan maatwerk opgebouwd worden om dit kind weer mee te laten functioneren in de maatschappij? Herstelgericht! 

Verleden tijd. Tijd voor herstel. Het is afkicken. Vaak werd ik badend in het zweet wakker. Wanneer een ouder belt met problemen gaat mijn hart te keer van het onrecht wat er gebeurt. Belt er iemand anoniem denk ik in eerste instantie hemeltjelief de gemeente en dan moet ik even lachen om mijn eigen reactie. Na weeën van een 10 jaar lange zware bevalling heb ik het geluk om boeken te kunnen lezen die wat zwaardere kost bevatten, en die daardoor wat meer concentratie van me verlangen. Dagen heb ik erbij waar mijn huishouden perfect loopt, en dagen dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Wetend en al dat ik heel ouderwets aan het ontstressen ben, ga ik met een lachje verder op zoek naar mijn kracht.  

Ik weet waar die van mij is, weet jij de jouwe? 

 

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *